Η ράχη

Να ράβω ένα φιλί εδώ
χαμόγελο πιο πέρα
έστω ένα φόβο αντίο
και το βαρύ τους πάπλωμα φωλιά
μην τύχει κι αλαφρύνω τόσο
μην αδειανή μες στο όνειρο ανέβω

Γιατί άλλο τίποτα από μία στέγη
σε απρόβλεπτη πτώση βροχής
ύστερα δε θα είμαι,
ολομόναχη και το φεγγάρι καμένο
στη σιωπή μου

Και να την κρύψω πώς
κάθε που ο άνεμος
θα με γδέρνει κεραμίδια
χωρίς να υπάρχει μέρος να καλυφθώ
κουρασμένος ο ουρανός σα γέρνει
πλαγιά την πλάτη μου

Τη ράχη της πώς να τη δω
απ' τα ψηλά
τα μακρινά,
τραγούδι ανάμεσά μας το ποτάμι.

Τελευταία την ακούω την αυγή
να μιλάει για βροχή

Κι είναι μόλις παιδί