Yποθήκη

Υποθηκεύσαμε αγάπη, λες δανεική η ζωή μας
και έμεινε ο έρωτας να σκάβει τις ριζές του νύχτες
με κλώνους ακροδάχτυλα, μία ουρανό μία χώμα
όπως στου κήπου την αναρτημένη ζωγραφιά.
Μα ο κήπος μας ξεθώριασε και το παιδί έτη μακριά
μονάχη λάμψη πινελιά στους θάμνους λαμπιρίδες
στης άρκτου το αντιφέγγισμα σα βρίσκουνε πηγή

Με τόσες σκιές που στο λαιμό κρεμιούνται
να βρω γυρεύω όπως κι εσύ προς τι το φως, το βάρος
μα στις απόκρυφες γωνίες του ματιού
τα πολλαπλά μας είδωλα γελώντας διαθλούν
πρόσωπα νέφη θρύψαλα στ' αγέρι σκορπισμένα

Υποθηκεύσαμε την ουσία, αχ! έρωτα μου, έρωτα!
Ίσως για αυτό αγάπη μου δεν μπόρεσες να ανθίσεις
κι έσβησες στην αγάπη σου τρεις συλλαβές μονάχος
ανθρακικό μειδίαμα πέτρας ηλιοπαρμένης
στην αστροδύσια θύμηση κάποιου μεσημεριού

Πώς να υπάρχει εδώ κοντά ρόδο του παραδείσου,
μπλεγμένοι ασπάλαθοι οι μνήμες στο μυαλό μας.
Κι αφού μήνες μας άφησε κι αυτή η πρωτομαγιά
και κάθε δικαιολογία θάψαμε για στόλισμα εποχής,
ναι, οι κοντινοί μας άνθρωποι μετριούνται σε στεφάνια
στεφάνια αγκαθοκίτρινα πλεγμένα αθανασία,
ώχρα να στάζει ο πόνος τους στη διάτρητη ζωή μας