CLICK HERE FOR BLOGGER TEMPLATES AND MYSPACE LAYOUTS »

5 Ιαν 2010

Το αγνάντεμα

Δεν είσαι δοξάρι μήτε και χορδή του ανέμου.
Γιατί στο ξόδι ξαπλώνεσαι των φύλλων;
Μισοκαίει ο ήλιος, μισορέει το ποτάμι
μισοτρέμει ο θάνατος τον τρόμο του θανάτου

Τόσο μισά κι εσύ τα βλέπεις όλα;
Να σε θυμάμαι δανεικό, λες από αλλού γερμένο,
μέχρι και η άνοιξη του παραθυριού σου
λειψά μου παιχνιδίζει θραύσματα σα μιλάει
στα δύο σπάζοντας μήνες, χρόνια μισά δοκάρια

Αχ, θα σε κλέψει το πολύ
τόσο αγνάντεμα ζωής που κάπου αλλού κυλάει,
αχ, θα σε κλέψει ο φόβος μου κι ας όλα τα έχεις κλάψει
σκυμμένα σαράντα στο γυαλί τα σύμβολα μιας άμμου
λέξεις που δεν προφτάσανε να σε γεννήσουν ήχο
ήχοι που δεν τους άγγιξες, που πέταξαν, που πάνε