Γυναίκες (Ι): Το φαράγγι

Γυρίσαμε χιονιά σελίδα
μια στάλα ήλιο να γρατσουνίσουμε το αύριο
με νύχια βαμμένα πορτοκαλιά.
Γιατί ήμασταν γυναίκες. Κι είχαμε στο νου
μην τύχει κι από το σύννεφο ξεφύγει
των εσπερίδων το ολόχυμο ξημέρωμα.
Ήμασταν γυναίκες, τι νόημα έχει πού
πες στης Ανδαλουσίας κάπου την κοιλάδα.
Κι ύστερα πετάξαμε τη λήθη και την πένα
μακριά από την όχθη ενός Γουαδαλκιβίρ
άλλο να μη μας ορθογραφήσουν
γεωγραφία.
Μα πώς και μείναμε αμμοχάλικα
που τα σαλέψαν δανεικά ως στα στήθη
θαλασσινοί οι άνεμοι. Ανοίξαμε σελίδα
μια δοξαριά το γαλανό να γρατσουνίσουμε νερό,
ήμασταν μόνο γυναίκες και τρέχαμε
μέχρι κουρασμένα να μιληθούμε είδωλα
απ' του ανθρώπου το ανήμερο χείλος

Και τώρα άνθρωποι που μιληθήκαμε
και το ποτάμι και την κοιλάδα
με τα πορτοκαλιά της όνειρα
τραγουδήσαμε με δυο αράδες λέξεις,
αφήστε με στη γλώσσα σας κίτρο να ωριμάσω
γιατί οι νύχτες μας ηχογραφούν
με το φεγγάρι ενός Βαγιαδολίδ χιλιόμετρα αδειανό
που σόλο σκάβει και βαθύ το αύριο φαράγγι


--------------------------------------------------------
Στην κ. Μαρία Ροδοπούλου με τις ευχαριστίες μου
-----------------------------------------------------------------------