Τριήμερο

Τρεις νύχτες με γυροφέρνουν τόσοι άγγελοι,
μου κεντούν ερωτήσεις αστέρια τα όνειρα
μα τη γλώσσα τους δε μιλώ, ούτε καταλαβαίνω.
Μόνο σαν ξημερώνει τεντώνω το αυτί
σ' ενός ύπνου το βάθος που δεν έρχεται
στην ηχώ της σιωπής το «γιατί» να με φτάσει.
Γιατί η φωνή μου είναι μια πέτρα που ράγισε
σε έναν χρόνο που κανείς δε γνωρίζει

Με συντρίβουν των μανάδων τόσες κραυγές
και βυθίζομαι μακριά τους στο γαλάζιο νερό
να είναι τόσο ελαφρύ μου το σκέπασμα αυτό
άλλο πλέον σκυρόδεμα να μην έχω για φόβο.
Αχ! κύμα το κύμα να 'ταν λέει να προφέρω,
οι καμπάνες με τραντάζουν ένα ρήγμα βαθιά
λες και το κάμβριο του μάγματος κάλεσμα
το αλάτι της θλίψης μου σε λίγο θα ανάψει

Η φωνή μου είναι μια πέτρα που ράγισε
που δεν έχει παρόν, που απέχει απ' το μέλλον
μια αιώρηση στο πλάτος ακέραιων δακρύων.
Μα όταν μίλια υπόσχεση θα αγγίξει ουρανό
σε μια ταπεινή εξορία σαν άνθρωπος από θεό
τις γλώσσες θα διδαχθεί των αγγέλων όλων,
μοναξιά να μην νοιώθουν όταν μάταια ρωτούν
τα γαλάζια όταν βλέπουν να μετράω φτερά τους