Δυο λόγια

Τους έδωσα δυο λέξεις κοινές,
τόσο εύκολα μ' άφησαν, λοιπόν, ελεύθερη...
Τους αγναντεύω τώρα από τους λόφους της λήθης
και αναρωτιέμαι, μιλούνε για εκείνον
κλαίνε άραγε για τον ίδιο άνθρωπο;

Τα δάχτυλά τους
ίσως άλλοτε να έφραζαν λόγο τη λύπη μου,
πότε δάκρια και πότε πεντάλογχα δρεπάνια
έτοιμα να θερίσουν κελαριστούς λαιμούς.
Μα αυτοί είναι τριάντα καιρούς κομμένοι
και το ποτάμι πνιγμένο μια αιωνιότητα
δίπλα σε κυκλάμινα που ανασαίνουν ήλιο
και γέρνουν θάνατο το μεσημέρι

Τους έδωσα δυο λέξεις κοινές
ανασυνδυαζόμενα οξειδωμένες
που δε μου έλειψαν αλήθεια ποτέ
και τους άφησα στη σιωπή μου
μέρα γιορτής ελεύθερους