Πορτοκαλιά μου άνοιξη

Τι όμορφα που η άνοιξη ζωγραφίζει
τα μακρινά των αηδονιών λιβάδια,
τι άρωμα βάζει πινελιά απ' αοράτου
διάφανο της βροχής τον κόρφο!
Μα εγώ δεν τα μπορώ τα χρώματα

με ανακατώνουν δάχτυλα, με στύβουν
ναι, με στάζουν

Μα από την ώρα που το χαρτί μου ντύθηκε γυαλί
παιδεύω του κήπου μια σκιά πορτοκαλιά
κι εκεί που μοιάζει κάρπισμα φυλλορροεί
κρύσταλλα με γρατζουνούν άνυδροι οι χυμοί της
φθίνει ποτάμια οπώρες του δειλινού μου ο ιδρώτας

Την ανοίγω μια ανάσα τότε σε βάθος παράθυρο
στους μυστικούς του επάνω κόσμου οφθαλμούς
πανιά ριζώνει αυτή και ω! λάθος μου, σαλπάρει
σαν καραβάκι πλέει λαχτάρα, ναυαγεί
σε ουράνιο να μαραθεί ως να χαθεί γιαλό