Λούνα

Ακολουθούσα τη ζωή μου
κλεισμένη σε ένα σύμβολο στρογγυλεμένο
στροφή, περιστροφή, όχημα σ' όλα το όμικρον.
Με τρέλαιναν τα ατέλειωτα μηδενικά χιλιόμετρα
κι ήταν χαρά η ανυπομονησία του ίχνους
κάθε που η λέξη χώμα τιναζόταν στον ουρανό.
Κι όταν πισωγύριζα να τη διαβάσω
σχεδόν την άκουγα

Έτσι, χωρίς να καταλάβω πώς
μεγάλωσε η πόλη κι η γη μου φούσκωσε
κι όλο με έκλεβε εδάφη απ' της ψυχής το σώμα.
Όμως συνέβει, πριν απ' αυτήν έσπασα εγώ.
Με τι αφή ένα άγγιγμα τώρα να αφήσω
ποια σε αέρα ολάνοιχτο να παγιδεύσω ανάσα.
Παιδεύονται οι βρόγχοι μου
κι οι ήχοι βλάσφημοι υμνούν την εξορία
στα χείλη μου

Πες πως αυτό το γράφω σα μια απολογία
μιας εγκατάλειψης αγαπημένου τόπου
γιατί η τελευταία νύχτα απλώθηκε βαθιά
στον ύπνο μου χρόνο επάνω
βαθιά και κάτω στου λούνα μου το χνάρι.
Κι έμεινα ρίμα ανάβασης σε ρόδα που γυρίζει
να ιδρώνω τον κόσμο μου όλο
με τη σκέψη μέχρι τα ψηλά τυφλά
και τα μάτια στα φώτα που φυλακίζουν πόλη

Άλλωστε,
η τελευταία μέρα πάντοτε ήταν πρώτη.
Η τελευταία μέρα
αυτή η χλωμή μου ρόδα... η νιότη