Δε λέω...

Δε λέω
όμορφα ήτανε και πώς ενάντια να μιλήσω
στα αιθέρια τα βλέμματα, τα ρόδινα τα λόγια
σε τόσους που αγάπησα για όνειρο ένα ανθρώπους

Μα αυτό ας το γνωρίζετε,
ολάκερους πια δεν τους θυμούμαι
μια ελαιογραφία αγγέλου απέμειναν θολή
για να στεγάζω θάλασσα κάθε που ανοίγει τα φτερά
κάρφωμα τοίχο όταν πονά και χάρο δεν παλεύει

Αχ,
οι προσευχές τους σ’ ασφάλεια απόσταση
το αγίασμα της νύχτας στα ενωμένα δάκρυα μάτια
κι ένα ξημέρωμα κρυμμένος φόβος μαξιλάρι
θωριά αστραπή και κόμπος ξεχασμένο τάμα

Δε λέω
αγάπησα κι εσάς,
κάθε που φώναζα άστοχα εσάς καλούσα
ανώνυμα όπως και πρέπει στα πουλιά
πετούσατε κι ανέβαιναν τα χέρια μου γαλάζια
κι είτε ζωγράφιζαν σταθμούς είτε μαζί σας σβήναν

Χώρες
πολλές ανάστησα στην ώχρα όχθη των γραφών σας
μα λίγες έζησα αληθινά κι ελάχιστες θα διασχίσω
κι είναι η πίκρα γνώση που γέρνει, που βαραίνει
η επεξεργασμένη θλίψη σας… οι βόστρυχοι
των λόγων σας…

Δε λέω… και εσάς… και εσάς… και εσάς

Πώς θα ‘σπαζα αλλιώς σε γυάλινα φτερά
πώς τόσο απλά καιρούς γυρεύω ανθρώπους
αργά πώς όλο κατεβαίνω